Dr Edward Tronick i jego bardzo pouczający (i poruszający) eksperyment „kamiennej twarzy”.
Tłumaczenie:
„Tak małe dzieci są niezwykle wrażliwe na emocje, reaktywność i oddziaływania społeczne docierające z otaczającego je świata. Zaczęliśmy to badać 34 lata temu, gdy ludzie nie sądzili, że niemowlęta mogą angażować się w interakcje społeczne. W eksperymencie „kamiennej twarzy” matka siada i bawi się ze swoim mniej więcej rocznym dzieckiem. Mówi do niego, a ono jej odpowiada. To dziecko zaczyna pokazywać różne miejsca w świecie, a matka stara się je zaangażować i się z nim bawić. Starają się skoordynować swoje emocje i intencje związane z tym, co chcą zrobić. I właśnie do tego dziecko jest przyzwyczajone. Następnie prosimy matkę, żeby nie odpowiadała na dziecko. Dziecko bardzo szybko to zauważa. Następnie używa wszystkich swoich zdolności, żeby postarać się odzyskać matkę. Uśmiecha się do niej, pokazuje coś, bo jest przyzwyczajone, że matka wtedy tam patrzy. Dziecko unosi przed nią do góry obie ręce, mówi: „co się tutaj dzieje?” Wydaje taki piskliwy dźwięk w stronę matki, „no co ty?! Czemu tego nie robimy?” Nawet podczas tych dwóch minut, gdy nie uzyskuje normalnej reakcji, reaguje negatywnymi emocjami – odwraca się, czuje ten stres. Z powodu odczuwanego stresu traci kontrolę nad swoją postawą.
To trochę jak dobry, zły i brzydki – dobry, to te normalne rzeczy, które po prostu się dzieją, które wszyscy robimy z naszymi dziećmi. Zły – gdy dzieje się coś złego, ale niemowlę może to przezwyciężyć. Ostatecznie, gdy znika kamienna twarz, matka i dziecko znów zaczynają się bawić. Brzydko jest wtedy, gdy nie daje się dziecku żadnych szans na powrót do dobrego. Nie ma reparacji. Zostają uwięzione w tej naprawdę złej sytuacji.”
Tłumaczenia psychoanalityczne 